De Hippolytuskerk is een robuust kerkgebouw en staat prominent in het centrum van Hippolytushoef, Wieringen. Het bestaan van de Hippolytuskerk, met daaromheen een kerkhof en staand op een terp, wordt pas in een oorkonde uit de 12e eeuw voor het eerst genoemd.
Dat zou dan de romaanse voorgangster van de huidige Hippolytuskerk betreffen, een houten kerkgebouw. Bekend is dat het bisdom Utrecht reeds in de 9e eeuw landerijen zou hebben bezeten op Wieringen, in het buurtschap Elft (Alvitlo). In weinig in de huidige Hippolytuskerk wordt er herinnerd aan het gebruik van de kerk in de middeleeuwen.
Het huidige koor van de Hippolytuskerk is uniek op Wieringen, het is het enige dat er van de gotische bouwstijl over is. De negen gotische ramen laten het licht, dat in het Oosten opgaat, binnen. De negen vensters vertellen het verhaal van Jezus Christus. Het koor is nog 14e eeuws en opgetrokken uit tufsteen. Het (bakstenen) schip, eveneens in gotische stijl, van de Hippolytuskerk dateert uit 1675.
De kerktoren gegrondvest en uit tufsteen opgetrokken in het begin van de 13e eeuw, in de tweede helft van die eeuw met baksteen verhoogd en rond 1440 nogmaals verhoogd en van een gemetselde spits voorzien. In het verhoogde koor van de romaanse Hippolytuskerk moet het hoogaltaar hebben gestaan. Het huidige gotische koor is groter dan het oorspronkelijke romaanse.
Het is nog niet zo lang geleden dat de historische kerken van Wieringen weer bij hun naam genoemd worden; de Hippolytuskerk, de Nicolaaskerk en de Michaelskerk. Vroeger heetten ze eenvoudigweg de kerk van Dörrep (Hippolytushoef), Westerlander- en de Oosterlanderkerk.
De namen Willibrord (kapel op Stroe), Nicolaas, Michael en Hippolytus, lijken verre namen uit de kerkgeschiedenis en van een heiligenkalender maar op Wieringen zijn het welgekozen namen geweest, die op de een of andere manier verband houden met de zee die dit oude eiland omringde.
* Bron: Met het oog op de Hippolyuskerk, Henk Broer – een raamvertelling.